For the English version click here.

Pour la version Française cliquez ici.

Dit laatste bericht tijdens mijn verblijf in Nieuw-Zeeland gaat meer over mijn persoonlijke ervaringen dan wat ik hier heb gedaan. Het is ook een speciaal bericht omdat het in drie verschillende talen is geschreven. Mijn excuses aan degenen die niet alle drie kunnen lezen maar dit is zoals de tekst er uit kwam. Veel dank aan iedereen die mijn verhalen heeft gevolgd en voor de vele emails die ik heb ontvangen. In het geval dat je op deze pagina bent beland omdat je zelf aan het plannen bent voor een reis door kiwiland voel dan vrij om me een berichtje te sturen.

Slices van mijn vie

Onderweg naar Auckland heb ik de bus genomen voor de laatste etape tussen Rotorua en Auckland. C'est en partie en resonance à mon premier voyage en Nouvelle-Zélande entre Auckland et Wellington, le trajet où pour moi tout a véritablement commencé. An adventure of which I would not have predicted the tiniest of bits. Non pas un simple pas en avant dans l'inconnu mais un saut dans l'abîme. I knew that I was prepared for everything (or almost) but I certainly did not knew what part of this state of preparedness I was going to use. Nu denk ik terug en worden mijn hoofd en gevoelens overvloeid door de samenvatting van alle ervaringen van de laatste zes maanden. Vandaar de mengelmoes van talen want mijn hoofd kan sinds mijn verhuizing naar Frankrijk twaalf jaar geleden niet meer in êên taal denken. Plus j'avance dans le temps et plus ce côté multi-linguistique fait partie de qui je suis.

Some of the experiences I had here were together with other travellers or locals, others belong only to me. From the joy of talking late into the night with friends made in Hanmer Springs to the overwhelming feeling of freedom in the wilderness during my tramping. L'histoire d'une vie avec ses moments agréables, douleureux ou étonnants, ses expériences enrichissantes, ses triomphes, ses secrets. Een lijst van dingen waar ik nog lang mee door zou kunnen gaan. Het is (gedeeltelijk) waar dat reizen je veranderd, maar nu ik terug kijk denk ik meer dat je jezelf gewoon meer ontdekt en dat je tegelijkertijd je aanpast aan de situaties die je tegenkomt. Ce que je veux dire par là c'est qu'en revenant en France je retrouverais nombre de mes habitudes d'avant comme si rien n'avait changé. D'un autre côté certains détails ne seront plus jamais pareils, changés par cette nouvelle connaissance de soi. Life from this point of view is just like a spiral: always passing above the same points but never in the same position. C'est à nous de décider par nos pensées et nos actes si cette spirale est montante ou déscendante, si un haut ou un bas existent et si oui quel sens leur donner.

Ik zelf sta nu aan het eind van een gedeelte van mijn leven in Nieuw-Zeeland maar ook aan het begin van een nieuw avontuur in Frankrijk. Dit brengt uiteraard weer een groot aantal onzekerheden en aarzellingen met zich mee. Mais tout comme je l'ai appris depuis tout jeune dans les classes de ski : "quand on a peur ou que l'on pense perdre le contrôle il n'y a qu'une seule chose à faire : se pencher en avant et avancer et surtout pas arrière." En dat ben ik dan ook zeker van plan te doen: het avontuur te gemoed treden met zelfverzekerdheid en niet aarzelen. Het feit blijft dat wat er ook gebeurd jij de enige bent die je problemen kan oplossen et dat geldt beide als je al aarzelend de toekomst in loopt of dat je dat met duidelijke en krachtige stappen doet. I myself prefer by far the second option.

However to do this one should remember that living in the past means looking and leaning backwards, that living the future means standing on the top of your toes with the instability of all the hypothesises and assumptions about what could happen to see as far as possible. To lean forward you have to live in the present, in touch with reality, being able to react to it and doing so when necessary to follow the path that you see in front of you using the experience you have gained before. Souvenez-vous du passé, aimez le futur, vivez le présent. S'il y a une chose que j'ai appris durant ce voyage c'est bien cela.

Rechts, links, rechts, links

Zoals ik het al had geschreven in mijn vorige bericht was mijn laatste avontuur op het zuid eiland een kayaktocht in Doubtfull Sound. Deze tocht werd georganiseerd door Seakayak Fiordland. De middag voor ons vertrek hadden we een korte samenkomst bij hun kantoor in Te Anau : we zouden met zijn drieën zijn en twee gidsen. De volgende morgen hebben we elkaar vroeg ontmoet (rond 5:30) en zijn richting Manapouri vertrokken waar we een boot namen om het meer over te steken richting het hydro-elektrische station. We hadden een paar geweldige uitzichten tijdens de oversteek en tijdens de busrit over Wilmot Pass naar de inlandse punt van Doubtfull Sound. Zonder verder te wachten hebben we onze spullen in de kayaks geladen, hebben onze beste anti-insect spray gebruikt en zijn het water opgegaan. Een paar korte oefeningen bewezen aan onze gidsen dat we alle drie overweg konden met een kayak. Tijdens de eerste dag zijn we in de richting van de zee gegaan langs Elizabeth en Fergusson Island terwijl we van het goede weer genoten en het bijna ontbreken van golven. We hebben flink wat wilde dieren gezien, vooral vogels, en hebben een boel foto's gemaakt. In de loop van de middag zijn we aangekomen aan het begin van Crooked Arm waar een voorbereide kampeer plek op ons lag te wachten. We hebben onze tenten neergezet en een anti-insecten hut waarna we zijn gaan genieten van een drankje en een lekkere maaltijd.

Regen

s'Ochtends zijn we wakker geworden met het geluid van emmers regen die over onze hoofden werden gegoten. Dit heeft niet onze zin om het water op te gaan afgenomen. Na een snel ontbijt hebben we wat reserve spullen in de kayaks geladen (tenten, etc). Het doel was om in de loop van de dag Crooked Arm over zijn gehele lengte te bezoeken. Omdat de regen niet afnam zijn we recht door de liters water die op ons neer kwamen heen gekayakt en hebben op die manier ontdekt waar het echte Fiordlandse weer op lijkt (er valt daar ongeveer 8 meter regen per jaar). Dit was ondanks de regen het makkelijkste gedeelte van de tocht. Na de lunch bij het uiteinde van Crooked Arm moesten we nog de terugreis maken naar onze tenten maar dit betekende het tegen de stroom in gaan die door wind op gang was gekomen. Hoe dichterbij we kwamen hoe sterker de stroming werd terwijl ook de wind zich liet merken. Het laatste stukje bleek echter te zwaar en na dat mijn kayak was gekapseisd hebben we toevlucht gezocht op een relatief beschut strandje. Het avontuur verdiende nu echt zijn naam. We moesten nog plekjes vinden om onze tenten neer te zetten en een punt om bij elkaar te kunnen zitten en te kunnen eten. Al onze spullen waren natuurlijk door en door nat maar het lukte ons om iedereen vrolijk te houden en zijn vroeg gaan slapen voor een natte maar rustgevende nacht.

Vlucht naar Te Anau

Opnieuw stonden we vroeg op terwijl de hemel amper blauw begon te worden. De regen was vertrokken, net zoals de wind, en we hebben dus zo snel mogelijk onze spullen verzameld. We vonden snel onze weg naar het kamp van de eerste nacht waar we de overgebleven spullen in hebben gepakt. Op dit punt waren onze kayaks overvol en bijna aan het zinken en we zijn met een beetje vertraging op weg gegaan naar de plek waar we twee dagen eerder aan onze tocht waren begonnen. De natuur was nog druk bezig met het evacueeren van de enorme hoeveelheden water die de dag daarvoor waren gevallen en dit gaf een aantal prachtige plaatjes van tijdelijke watervallen. De reis terug verliep zonder bijzonderheden en na een paar uren hard werken waren we terug bij ons startpunt. De bus en boot reis waren perfekt om onze benen en armen te laten rusten en om het nog eens over alle avonturen te hebben. Ook besloten we om het geheel af te sluiten met een glaasje in de plaatselijke kroeg.

De foto's zijn hier beschikbaar (meerder pagina's).

Een korte versie

Na drie weken stilte heb ik nu een boel om te vertellen. Dus hier volgt eerst een kortere versie. Toen ik eenmaal in Glenorchy was aangekomen, een paar dagen na dit ik uit Wanaka was vertrokken, verbleef ik een nacht in Kinloch Lodge voor dat ik vertrok voor een 6-daagse wandeling langs de Mavora Lakes naar het zuiden in de richting van Te Anau. Dit was een zeer mooie tocht et ik heb dan ook heel wat foto's gemaakt (de foto's nemen drie pagina's in beslag). Daarna na een rustdag ben ik op pad gegaan voor een kayak tocht in Doubtfull Sound, Nieuw-Zeeland's grootste fiord. Dit duurde drie dagen en was een avontuur op alle mogelijke manieren. Toen ben ik terug gereisd naar Hanmer Springs om wat vrienden nog een laatste keer te zien en wat bagage die ik daar had achter gelaten op te halen. Toen brak het moment aan van het begin van het laatste gedeelte van mijn reis in Nieuw-Zeeland: de terugkeer naar Auckland. Daar ben ik nu mee bezig en ik ben net de Cook Strait overgestoken voor de tweede keer met één van de ferries. Er is nog iets meer dan een weekje over om van Wellington naar Auckland te reizen omdat mijn vlucht terug op 20 December vertrekt.

Wandeling verslag: de Mavora Walkway

Het pad wat ik van plan was te volgen wordt de Mavora Walkway genoemd et maakt ook deel uit van het Te Araroa dat van Cape Reinga tot aan Bluff loopt et daarmee een van langste wandelingen ter wereld is met ongeveer 3200km in lengte. De delen ervan die ik heb gelopen zijn de Mavora Walkway en het Mararoa River Track voor een totaal van ongeveer 96km. Hier volgt mijn verslag:

Dag 1 - Greenstone Carpark naar Taipo Hut

Het Greenstone Carpark ligt langs de noord-west oevers van Lake Wakatipu (hetzelfde meer waar ook Queenstown aan grenst) en is het begin van het Greenstone-Caples Track, een 3/4-daagse rondtocht. Ik begon om dit rondje met de klok mee te lopen en aan het begin van de middag ben ik bij Greenstone Hut aangekomen. Op dit punt ben ik naar het zuiden getrokken over de echte Mavora Walkway. Het bos was hier erg dicht en er waren vele bomen door de wind omgeblazen. De logboeken van de Greenstone en Taipo Huts vertelden mij dat de vorige persoon ongeveer drie weken voor mij hier langs was gekomen. Het nam me veel langer dan ik had gedacht en ik ben vlak voor zonsondergang bij Taipo Hut aangekomen. Een snelle maaltijd en in de slaapzak na deze lange en vermoeiende dag.

Dag 2 - Taipo Hut naar Carey's Hut

Opgestaan met het eerste daglicht en mijn lichaam voelt zich fit en uigerust. Mijn standaard mix van muesli/poedermelk maakte me helemaal klaar voor de dag. Het pad liep hier door een open vallei met hier en daar wat struiken. Dit gaf prachtige uitzichten zo ver als het oog kon reiken. De Mararoa bleef op een niet-zo-ver-wegge afstand tot dat ik bij Boundary Hut aankwam waar ik de brug over de rivier overstak. Dit was een plek voor een (late) lunch-pause. Ik ronde de dag af na een lange pauze met de wandeling tot aan Carey's Hut aan de noord oever van North Mavora Lake over 6km 4WD-sporen. Kort na mijn eigen aankomst daar kwamen er ook twee jagers aan met hun auto. Ik deelde de hut die nacht met deze zeer vriendelijke mannen na dat ze mij een biertje aanboden.

Dag 3 - Carey's Hut naar Mavora Lakes campsite

De derde dag was een korte dag zoals ik had gepland. Alleen een makkelijke wandeling naar de zuid oevers van het meer waar het Departement of Conservation een plek voor campeerders onderhoud. Een goede rust voor de voeten met een beetje slapen tot dat de regen begon te vallen aan het begin van de avond. Ik heb dus mijn maaltijd onder het tent-zeil gekookt en dit voegde wat avontuur toe aan de mix (niet te vergeten een geweldadig gevecht met de sandflies om ze buiten mijn binnentent te houden!).

Dag 4 - Mavora Lakes campsite naar Kiwi Burn Hut

Een wandelpad volgt het South Mavora Lake langs de westerse oever en het is erg goed onderhouden. Het wandelen verliep dus snel en zonder veel moeite waarna ik mijn weg doorzette langs de Mararoa naar het zuiden. Dit gedeelte van het pad, nog steeds van goede kwaliteit, wordt duidelijk minder gebruikt en dit was te zien aan een paar omgewaaide bomen en modderige plekken die je niet langs het meer had. Een tweede pad gaf de mogelijkheid om iets verder van de rivier te lopen maar was niet onderhouden sinds de vorige zomer (of daarvoor). Op sommige plekken moest je door dicht struikgewas en jonge bomen lopen terwijl je je afvroeg of dit echt het goede pad was. Niettemin kwam ik aan het begin van de middag aan bij Kiwi Burn Hut en, alsof dit nog niet genoeg was, heb ik nog twee tot drie uur genomen om het wilde bos naar het westen te verkennen om een weg te vinden naar de Whitestone Valley. Daarna heb ik lekker uitgerust tijdens de avond en de nacht.

Dag 5 - Kiwi Burn Hut naar kampeerplek langs de Mararoa

De volgende morgen stond mij nog weer een mooie dag te wachten en begon met een natte-voeten oversteek van de Mararoa. Op dit moment liet ik alle bestaande paden achter me omdat dit gedeelte van de tocht speciaal voor de Te Araroa was aangemaakt. Alleen de standaard oranje pylonen gaven af en toe aan waar je heen moest. Met deze vlakke route heb ik die dag veel afstand afgelegd. De route liep vlak langs de Mararoa en af en toe zelfs door het stenen rivierbed. Ergens tegen het eind van de middag vond ik een uitstekende plaats om mijn tent neer te zetten voor de nacht. Een zachte en warme wind waaide net sterk genoeg om de sandflies uit de buurt te houden. Ik genoot hier van een warme soep en een adembenemende zonsondergang.

Dag 6 - Mararoa kampeerplek naar de weg tussen Te Anau en Mossburn

De laatste dag brak aan en het weer bleef nog steeds goed en droog. Ik hing nog wat rond mijn kampeerplek en nam de tijd om alles netjes op te ruimen en geen spoor achter te laten (omdat dit niet een echte kampeerplek was). De laaste kilometers brachten mij tot aan de weg tussen Te Anau en Mossburn en ik kreeg vrij snel een lift naar Te Anau.

Vergeet niet om de foto's te bekijken! Ik zal alles vertellen over mijn kayak tocht in mijn volgende bericht. Tot dan!

The Road goes ever on and on
Down from the door where it began.
Now far ahead the Road has gone,
And I must follow, if I can,
Pursuing it with weary feet,
Until it joins some larger way,
Where many paths and errands meet.
And whither then? I cannot say.

J.R.R Tolkien, The Road Goes Ever On

Van Hanmer Springs naar Boyle Village

Hallo iedereen! Daar ben ik weer met nieuws van mijn wandeltochten. Mijn eerste wandeling zoals ik die al eerder heb beschreven is goed verlopen, ondanks het feit dat ik hem in het midden heb moeten afbreken bij Boyle village vanwege blaren. Dus in plaats van te eindigen in Arthur's Pass ben ik nu gestopt bij Boyle village in de buurt van Lewis Pass midden op dag vier. Van daar heb ik gelift naar Greymouth op dezelfde dag waar ik in de zelfde jeugdheberg ben beland waar ik al eerder met mijn auto reis ben verbleven. Maar ik zal wat meer vertelen over de tocht zelf en de indrukken die ik heb gehad tijdens deze vier dagen.

Dag 1 - Van Hanmer Springs naar Scotties Hut

Op de eerste dag ben ik rond 8:30 met een afgeladen rugzak uit Hanmer Springs vertrokken. Het doel voor de dag was om dezelfde weg te volgen als ik al eerder had genomen tot aan Scotties Hut. Dit betekende een start met de 500m klim tot aan Jacks Pass, een goede manier om op te warmen. Daarna afdalen in de Clarence River Valley naar St.James Homestead. Onderweg ontmoete ik Marc (uit de VS) die op zoek was naar een leuke twee-daagse tocht. Omdat hij geen precieze plannen had heb ik hem voorgesteld om met me mee te lopen naar Scotties Hut zodat hij de dag daarna naar zijn auto terug kon lopen bij St.James. En dus zijn we met z'n tweeën vertrokken voor de tweede helft van mijn wandeling die dag. Niet veel praten maar een goed tempo en een paar gezellige pauzes brachten ons naar Scotties Hut aan het eind van de middag. Daar moesten we het opnemen tegen de hordes van Nieuw-Zeelands Publieke Vijand N°1: sandflies, voor dat die na zonsondergang vertrokken. Ik heb een heerlijke wandeling gemaakt langs de Edwards River en heb de tijd genomen om de ontzettend mooie uitzichten te bewonderen voor dat ik vroeg in mijn slaapzak ben gekropen.

Dag 2 - Van Scotties Hut naar Anne Hut

Ik ben met de dageraad opgestaan omdat Marc dat ook deed. Hij zou op pad gaan via dezelfde weg terug. We hebben afgescheid genomen waarna we in tegenovergestelde richtingen zijn vertrokken. Mijn eigen tocht nam me weer voor een vroege klim naar Charlies Saddle met een snelle afdaling in de Waiau vallei daarna. Toen ben ik de rivier naar het noorden gevolgd tot aan de McArthur Bridge omdat de rivier op dit zuidelijk punt niet doorwaadbaar was. Na de brug kwam ik langs Pool Hut waar ik mijn informatie in het logboek heb achtergelaten. Nu volgde ik de rivier naar het noorden op de andere oever en het duurde niet lang voordat ik bij een abrupte klim kwam waar het pad over een uitlopen van de nabije Mt.Jervois kruipt. Dit was een goede plaats om de benen uit te rusten en wat foto's te nemen. Daarna volgde de afdaling terug in de vallei naar de Henry River en verder (waar ik erg natte voeten van kreeg).

Na mijn lunch, bestaande uit noten, ontdekte ik dat een blaar zich op een van mijn grote tenen had ontwikkelt en die moest ik dus verzorgen. Ondanks dit ongemak kwam ik snel tot aan de St.James Walkway. Daarna volgden nog een paar pijnlijke kilometers (stomme blaren!) tot aan Anne Hut waar ik in het midden van de middag aankwam.

Dag 3 - Van Anne Hut naar Boyle Flat Hut

Op dag drie ben ik wat langer in mijn slaapzak gebleven omdat ik mijn voeten zo veel rust als mogelijk wilde geven. Mijn spieren waren geen probleem omdat die al met een paar oefeningen wakker waren. Rond om 10:30 ben ik dus vertrokken door het gordijn van lichte regen die sinds het midden van de nacht viel. Die dag zou ik de Anne River volgen tot aan Anne Saddle om daarna af te dalen in de Boyle vallei met de rivier met de zelfde naam. Dit wandelen door een kleine rivier vallei tussen de bergen was adembenemend, vooral door en niet ondanks de regen. Het gaf een frisse en pure indruk die bij me bleef tot aan Anne Saddle.

Toen daalde het pad af in de volgende vallei waar ik de Boyle River ben gevolgd tot aan Rokeby Hut. Dit is een zeer oude hut die uit de jaren '50 stamt maar met een erg typisch karakter en een kleine kachel om het geheel op te warmen. Jammer genoeg heb ik de nacht daar niet door gebracht omdat ik door wilde gaan tot aan Boyle Flat Hut zo lang dat kon met mijn blaren.

Dag 4 - Van Boyle Flat Hut naar Boyle Village

De volgende morgen werd ik wakker met een dunne laag sneeuw over de omgeving. Het was niet een dikke laag en met een beetje zon verdween het allemaal maar ik liep niet te min het eerste uur met mijn witte sporen achter mij. Normaal gezien had dit een lange dag moeten zijn tot aan Kiwi Shelter of zelfs Kiwi Hope Lodge maar ik was al snel aan het vechten met zeer pijnlijke voeten en mijn snelheid verminde daardoor drastisch. Dus toen ik aankwam by Boyle Village in het midden van de dag had ik al besloten dat ik hier de tocht zou afbreken. Het was zeker niet wat ik had gewild maar het was beslist een goede beslissing en het gaf me niet een gevoel van onvoldoening.

Om het allemaal samen te vatten zijn hier wat foto's.

Naar Wanaka

Na vier nachten te hebben doorgebracht in Greymouth en heel gezellige mensen te hebben ontmoet ben ik weer op weg gegaan naar Wanaka. Het heeft bijna drie dagen geduurd met het liften, ook omdat ik ben gestopt bij een camping en in Fox Glacier.

Het Breast Hill Track

Kort na mijn aankomst in Wanaka ben ik bij het plaatselijke kantoor van het Departement of Conservation langsgegaan en hier kwam uit dat ik mijn tweede tocht algeheel moest annuleren. Gelukkig konden de mensen mij daar een interessant alternatief aanraden die het Breast Hill Track heet. Ze vertelden me dat het drie zware dagen met steil klimmen zouden zijn met mooie uitzichten. Wat heb je nog meer nodig? Dus ben ik in de ochtend van 14 November op pad gegaan.

Dag 1 - Van Lake Hawea naar Pakituhi Hut

Het duurde niet al te lang voor dat ik een rit kreeg van Wanaka naar Lake Hawea. Ik moest wel daarna nog 10km lopen naar de start van het pad. Dat was over vlakke paden en dat duurde dus iets meer dan 1 1/2h. Tijd voor een korte pauze en daarna de start van het steile klimmen. De beschrijving van de wandeling waarschuwd dat hij niet voor zondags park-wandelaars en andere beginnende wandelaars geschikt is daar hebben ze gelijk mee. De eerste 400m omhoog gaan over een goed gevormd pad dat de helling op zig-zagt en met het goede weer was ik na 30 minuten bovenaan (terugkijkend is dat een ontzettend goede tijd voor zo'n klim). Ik trakteerde me zelf op een korte rustpauze voordat ik me gereedmaakte voor het beklimmen van de uitloper van de berg tot aan de richel van Breast Hill waar Pakituhi Hut op me stond te wachten.

Het reizen langs de uitloper was echter wat zwaarder dan ik had gedacht. Het had dezelfde helling als de zig-zag maar dit keer zonder duidelijk pad en heel wat klimmen met handen en voeten over rotsen ter groote van een klein huis. Met mijn goede wandelschoenen en wat zelf-motiverend schelden onderweg ben ik toch vrij makkelijk boven gekomen en 3 1/2 uur nadat ik de weg had verlaten stond ik boven aan de richel. Nog 200m verder aan de andere kant en toen zag ik het hartverwarmende uitzicht over Pakituhi Hut en mijn slaapplaats voor de nacht.

Dag 2-3 - Van Pakituhi Hut naar Timaru River carpark via Stody's Hut

Ik ben nogmaals met de dageraad opgestaan omdat ik erg gevoelig lijk te zijn voor licht wat betreft slapen. Ik nam wat foto's voor dat de zon zijn stralen op de hut kon richten en heb daarna de zonsopgang bekeken vanaf de richel (geen commentaar behalve... wauw!) voordat ik naar de hut terugkeerde voor een snel ontbijt. Mijn voeten kriebelden al om weer op pad te gaan et ik wilde dan ook zo snel mogelijk naar de werkelijke top van Breast Hill klimmen. Na het opnieuw inpakken van mijn rugzak en het schoonmaken van de hut voor de volgende bezoekers ben ik langs de richel geklommen tot aan de top: nog een mooie 250m klim om wakker te worden. Eenmaal aangekomen heb ik mijn tijd genomen om uit te rusten en wat foto's te maken maar er waren een paar wolken verschenen in de blauwe lucht en die ontnamen mij de kostbare zonnestralen die mij aan opwarmden op de windige top. Dus ben ik weer op pad gegaan richting het oosten langs de golvende heuvels. Nog een rustpauze verder en toen zakte ik af langs de zijkant van de berg naar Stody's Hut.

Bij mij aankomst daar was het pas aan het eind van de ochtend en ik heb wat tijd genomen om te beslissen wat nu te doen. Hier blijven voor de middag en nacht of door trekken en de tocht van dag 3 dezelfde dag doen. Ik had bij de weersverwachtingen gezien dat er wat regen was voorspelt voor de dag daarna en ik wist dat ik voor dit laatste gedeelte van de wandeling een paar keer een rivier moest doorwaden. Ik besloot dus om door te lopen om problemen met de rivier te voorkomen.

Zo steil als de klim de dag daarvoor was, zo werd de afdaling nu nog steiler. Eerst ben ik doorgestoken naar de volgende uitloper van de berg waar het pad naar beneden liep over een rots en zand helling tot aan de rand van het bos. Daarna een zelfde steile helling tot aan de kruising met het Timaru River track. Dat ben ik toen naar het westen gevolgd richting Lake Hawea. De eerste 3km volgden weer de steile hellingen waarna het pad afliep naar het midden van de vallei. Daar liep het door de rotsbed van de rivier voor de overgebleven 7km. Dit was het beste gedeelte van het pad omdat er geen pad was. Maar een richtlijn: volg de rivier. Dit betekende natuurlijk ook het herhaald doorwaden ervan (ik ben gestop met tellen bij 15) omdat de rivier heen en weer slingerde tussen de twee kanten van de vallei. Net voor dat ik aankwam bij de parkeerplaats ontmoette ik een jong stel dat net een dagje vissen aan het afronden was (en er waren inderdaad schitterende forelen in de rivier) en zij wilden mij zonder meer een rit terug geven naar Wanaka waar zij ook verbleven.

Dit keer zijn de foto's in wat grotere getallen! Bekijk ze in deel 1 en deel 2.

Volgende stop Glenorchy over een paar dagen!

Na de laatste twee kortere berichten ben ik nu terug voor een wat langer bericht voor dat ik vertrek voor het laatste gedeelte van mijn reis.

Verandering in de plannen

Als eerste een kleine verandering wat betreft mijn plannen die ik eerder heb laten zien. Het blijkt dat een aantal van de hoge bergpassen die ik wilde oversteken tijdens mijn tweede wandeling nog steeds onder een goede laag sneeuw zullen liggen eind november en ik zal daar dus niet langs kunnen gaan. Inplaats daar van zal ik waarschijnlijk de tocht in twee delen verdelen en alleen het laatste gedeelte wandelen vanaf Cameron Flat op dag 6.

Om te compenseren voor het verloren gedeelte zal ik een derde wandeling doen vanuit Glenorchy (de stad aan het eind van mijn tweede wandeling) tot aan Te Anau. Dit zal me langs wat al bekende uitzichten brengen omdat ik bij de Mavora Lakes langs zal komen voor de tweede keer (lees mijn eerste verslag van mijn auto reis). Dit zal nog een extra 6 dagen wandelen zijn door valleien en heuvel-achtig langschap.

Uitrusting lijst

Het plannen en het dromen van een lange wandeling is erg leuk en interessant maar het echte wandelen is nog een stapje verder. Hoe voor de hand liggend het ook lijkt is het belangrijk om de twee meest belangrijke feiten van het lange-afstand wandelen te herinneren:

• Alles wat je nodig hebt moet je dragen
• Alles wat je wilt hebben moet je dragen

Het compromis wat je dus moet sluiten is tussen het meenemen van wat extra dingen voor je confort et het zo licht mogelijk houden van je rugzak. Je begint dus met de meeste belangrijke dingen en werkt de lijst af van het "absoluut nodig" naar het "nutteloos". Dit is de lijst die ik suggereer:

1. Eerste stel kleren voor de te verwachten weer condities
2. Eten
3. Eerste-hulp kit
4. Overlevings accessoires (nood-zender, vislijn, touw, etc.)
5. Onderdak (tent, zeil, bivouac)
6. Navigatie middelen
7. Kook uitrusting
8. Tweede stel kleren
9. Vermaak (boek, etc.)

Ja, deze lijst is vrij vaag en mensen met een beetje ervaring vinden de volgorde misschien raar maar het gaat om het idee. De lijst zou verder kunnen worden uitgebreid met andere categoriën maar waar het nu om gaat is waar je de lijn trekt tussen wat je mee neemt en wat je thuis laat.

Een andere belangrijke variabel hier is het aantal dagen dat je gaat wandelen omdat dit nummer 2 op de lijst erg beinvloed: de hoeveelheid eten die je mee neemt. Ik zal het verderop wat meer in detail hebben over het eten maar wat nu telt is dat ik de lijn trek onder nummer 7 met een 10-daagse voedsel voorraad.

Dus wat je neem zoal mee op zo'n tocht? Hier is de volledige lijst (behalve het voedsel):

• Wandelschoenen - Lowa Pro Tibet GTX
• Rust/nat schoeisel - Ahnu Reyes III
• Rugzak - Quechua Symbium Access 70
• Wandel stokken - Leki Makalu Tour
• Personal Locator Beacon - ACR ResQFix
• 2-liter water zak
• 1-liter water fles
• Wandelbroek met afritsbare pijpen - Columbia Silver Ridge
• Lange onderbroek - MacPac Geothermals
• T-shirts met korte & lange mouwen - MacPac Geothermals
• Warm jack

• Regenjas
• Regenbroek met zij-ritsen
• Wandelsokken
• Beenkappen - MacPac Cascade Gaiters
• Muts
• Handschoenen - Odlo
• Zonnebril
• Lichtgewicht tent
• Lichtgewicht slaapzak
• Overzak voor slaapzak
• Zelf-opblazende matras - Therm-a-rest
• Eerste-hulp kig
• Anti-insect spray
• Lichtgewicht handdoek
• Zakmes - Victorinox hunter's edition
• Topografische kaarten
• Koplamp - Black Diamond Spot
• Brander - MSR Pocketrocket
• Gas cartridge
• Aansteker - Swedish FireSteel 2.0
• Pan
• Vouwbaar glas en bord
• Bestek

Vescere bracis meis

Kiezen wat je eet als je voor een week gaat wandelen en je alles met je mee moet dragen kan vrij ingewikkeld zijn. Het intensief wandelen vraagt uiteraard meer energie dan een standaard dag en je moet dus meer energie (kaloriën) uit je eten halen. Om het kort te houden: ik zal veelal zeer kalorie-rijk voedsel eten dat ook nog is lichtgewicht is ten opzichte van het aantal kalorien wat het brengt. Voor een dag wandelen neem ik het volgende menu mee:

1. Ontbijt
   • 140 gram Muesli met haver & gedroogde abrikozen
   • 320 ml (equivalent) Poeder melk
2. Dag snacks (geen lunch)
   • 200 gram Haver bars (diverse smaken)
   • 180 gram Studenten haver (noten, rozijnen, gedroogd fruit)
   • 1 liter (70 gram poeder) RARO mix (energie drank)
3. Dinner
   • 100gr Pasta (diverse smaken)
   • 50 ml olijf olie
   • Een paar lepels honing

Ik neem 8 van zulke paketten mee en 2 zonder de pasta voor rust dagen.

Ik heb net nog wat nieuwe foto's beschikbaar gesteld. Het is een combinatie van foto's gemaakt tijdens mijn tocht in juli en nieuwe foto's die ik gisteren heb gemaakt tijdens een tweedaags uitstapje. Je kunt ze hier vinden.

Een kort bericht tussen twee langere berichten. Twee dagen geleden (18/10/2012) is er wat sneeuw gevallen op de bergen rond om Hanmer Springs en ook bijna in het dorp. Omdat ik pas laat in de middag met mijn werk begon ben ik de berg op gegaan om wat sneeuwpret te hebben. De foto's van deze sneeuw expeditie zijn hier beschikbaar.

Het vervolg van de reis

De tijd vliegt en het is alweer midden Oktober op het moment waarop ik deze regels schrijf. De laatste twee weken zijn erg druk geweest omdat het een schoolvakantie was voor de Nieuw-Zeelanders. Dit betekende dus lange uren maken op het werk en maar weinig tijd om andere dingen te doen. Het is me toch gelukt om wat rond te wandelen in de omgeving van Hanmer Springs. Er zijn een paar foto's beschikbaar om te kunnen zien hoe dat er allemaal uitziet.

Maar terug naar het nu: ik ben in Nieuw Zeeland sinds de eerste dagen van Juli en het moment van de terugreis naar Frankrijk nadert beetje bij beetje. Dit zal midden December zijn en ik heb dus nog twee maanden om het land af te reizen. Vandaar dat ik Hanmer Springs ga verlaten aan het eind van de maand. Mijn eerder bericht over Scotties Hut (lager op deze pagina) lijkt me inmiddels een goede introductie voor het gedeelte van mijn reis wat nog over is: wandelen. Ik ben namelijk van plan om mijn reis met mijn benen voort te zetten et omdat voor elkaar te krijgen heb ik erg veel gepland over de laatste paar weken. De voorbereidingen kunnen zich in drieën opsplitsen: plannen, uitrusting en training. Het bericht van vandaag laat het resultaat zien van het eerste deel.

Waar naar toe?

Er zijn talloze wandelpaden die kris-kras door Nieuw Zeeland lopen. Van rustigen wandelingen van een uurtje in een park tot en met uitputtende meerdaagse tochten en mijn persoonlijke voorkeur gaat naar het tweede uiteinde. De eerste tocht die ik zal maken brengt me van Hanmer Springs tot aan Arthur's Pass. Via de normale wegen is dit een 271km lange rit maar de kortere weg door de bergen halveert die afstand. Hier volgt een korte beschrijving van de route die ik zal volgen:

1. Hanmer Springs
2. Jack's Pass
3. Clarence Valley
4. Fowler's Pass
5. Ada Flat
6. Boyle River
7. Boyle Village
8. Hope River
9. Lake Sumner
10. Harper's Pass
11. Otira River
12. Arthur's Pass

De gedetailleerde route beschrijving die ik mee neem bestaat uit twee delen (in het Engels, Deel 1, Deel 2). Indien je de tocht wilt volgen op de kaart dan is de NZ TopoMaps site erg handig.

Verder en verder

Na deze eerste tocht heb ik een tweede gepland op de grenzen van Otago, West Coast en Fiordland. Hij is een beetje langer en zeker veel zwaarder. Mijn eerste doel na Arthur's Pass is om tot aan Wanaka te komen (waar ik al eerder ben geweest!) en om een paar dagen uit te rusten. Daarna reis ik af naar Makarora ten noorden van Lake Wanaka. Dit zal het startpunt zijn van mijn volgende tocht die me tot aan Glenorchy zal nemen. De korte versie is:

1. Makarora
2. Gillespie Pass
3. Wilkin River
4. Rabbit Pass
5. East Branch of the Matukituki River
6. West Branch of the Matukituki River
7. Cascade Saddle
8. Rees Saddle
9. Rees River
10. Glenorchy

De gedetailleerde beschrijving is hier te vinden.

In mijn volgende bericht zal ik het hebben over mijn uitrusting en de kwestie van voedsel! Tot binnenkort!

Tramping, de Nieuw-Zeelandse manier van wandelen

Tramping: Het Nieuw-Zeelandse equivalent van wandelen. Deze specifieke naam voor de activiteit komt volgens de allochtonen voort uit de eigenschappen van het wandelen in de ruige natuur van Nieuw-Zeeland.

Het ontdekken van de mooie natuur gecombineerd met lange wandeltochten is altijd één van de hoofdredenen geweest voor mijn keuze om naar Nieuw-Zeeland te reizen. Het was dan ook zeker tijd om mijn uitrusting en schoenen te verzamelen en op pad te gaan. Ik had twee vrije dagen op 5 & 6 september en de weersvoorspellingen waren redelijk voor deze dagen. De enige keuze die nog overbleef was die van de bestemming. Met behulp van twee topografische kaarten van de omgeving van Hanmer Springs heb ik uiteindelijk gekozen om naar het noorden te gaan op de eerste dag. Er was eigenlijk geen echte mogelijkheid om een twee-daags rondje te maken en ik heb dus (bijna) dezelfde weg teruggevolgd tijdens dag twee. Met deze link kun je de beschrijving van mijn route goed volgen (elk blauw vierkantje stelt één vierkante kilometer voor).

Jacks Pass & Clarence Valley

Ik ben vertrokken vanuit het centrum van Hanmer Springs (waar ik nog wat extra voorraden heb ingeslagen) en ben Jacks Pass Road gevolgd naar het westen en ben na ongeveer 800m Clarence Valley Road ingeslagen richting het noorden. Dit is een verharde kiezel en zandweg die langzaam aan de westerse hellingen van Mount Isobel volgt tot aan Jacks Pass: een continu klim van 500 meter over een afstand van 6 kilometer. Bovenaan Jacks Pass kan je bijna het hele Hanmer Bassin zien met de bergen van de Amuri Range aan de zuidelijk grens. Aan de andere kant daalt de weg af in Clarence Valley.

Clarence Valley is vernoemd naar de Clarence River (of is het nou andersom?) die over een lange afstand door de vallei loopt voor dat hij zich in de Stille Oceaan stort ten noorden van Kaikoura. De vallei zelf is vrij breed, met gemiddeld 300 meter van compleet vlakke grond tussen de omliggende bergen. Eenmaal op de valleivloer ben ik naar het westen getrokken richting St.James Homestead 4km verderop. Op dit punt zijn er twee richtingen mogelijk als je met een 4x4 voertuig bent gekomen en nog een derde als je te voet of op de mountainbike bent. Het is deze laatste richting waar ik naar toe ben vertrokken richting Peters Valley (noord-west).

Peters Valley

Peters Valley is een smalle doorgang tussen de toppen van Peters Hill aan de noord-oost kant en de bergen van de St.James Range aan de zuid-west kant. Het is ook de snelste route tussen St.James Homestead en Edwards Valley in het noord-westen. Hier heb ik de zandweg verwisseld met een mountainbike pad dat door de vallei loopt. Dit was ook het punt waar ik de verschillen tussen het wandelen in Nieuw-Zeeland en in Europa begon te merken: het oversteken van rivieren en stroompjes. In Europa lopen de meeste wandelpaden over een brug of iets dergelijks wanneer er een riviertje moet worden overgestoken maar dit is niet het geval in Nieuw-Zeeland: het enige wat je kan doen is gewoon er doorheen lopen. Dit heeft natuurlijk een vrij vanzelfsprekend effect: natte voeten!

Het pad volgde één van de zijkanten van de vallei omdat het midden wordt bezet door een klein waterstroompje en moerasgebied. Op sommige momenten was het pas amper zichtbaar en ik kreeg dan ook snel het gevoel verweg te zijn van alle vormen van samenleving, diep in de wildernis. Ergens halverwege de vallei ben ik gestopt voor een lunchpause. Sinds mijn vertrek bij St.James Homestead was het steeds harder gaan waaien en het was inmiddels al een fikse wind, aan de grens van een storm, die me recht in het gezicht blaasde. De lucht was echter nog helemaal blauw maar, zoals iedereen met een beetje meteorologische kennis kan voorspellen, dit zou niet lang zo blijven.

Opnieuw tijd om mijn rugzak weer op te pakken en een half uur later was ik Peters Pass voorbij en stond ik op het hoogste punt van mijn tocht op ongeveer 928m boven zee.

Edwards Valley & Scotties Hut

Boven aan Peters Pass heb ik een vaag 4x4 spoor opgepikt, oftewel twee kanaalen die alle voertuigen met hoog genoege assen en genoeg paardekrachten kunnen volgen. Dit spoor bracht me na een stijle afdaling tot op de bodem van Edwards Valley. De (wat een verrasing!) Edwards River loopt door deze vallei en het spoort volgt de linker (zuid) oever over een afstand van ongeveer 6km. Daarna daalt het af in het kanaal wat door de eeuwen heen door de rivier is gevormd waarna het spoor de rivier een paar keer oversteekt: hij is hier 5 meter breed en 40cm diep. Daarna is er nog een laatste klim uit het rivier kanaal en de twee laatste kilometers richting Scotties Hut: mijn verblijf voor de nacht.

Ik was erg blij om aan te komen omdat de wolken het luchtruim aan het overnemen waren met behulp van de alsmaar krachtigere wind. Ik heb mijn schoenen uitgetrokken en verwisseld voor een droog en confortabel paar. Jammer genoeg was er te veel wind om een vuurtje te stoken en ik rekende dus op dezelfde wind om de meeste vochtigheid uit mijn schoenen en sokken te verwijderen. Scotties Hut zelf is een erg kale maar zeer prettige plek om te schuilen voor de nacht met vier houten plateaus en dunne matrassen. Bij mijn aankomst heb ik gelijk het "intentions log" ingevuld dat alle wandelaars bijhouden tijdens hun tochten. Volgens dit logboek was ik de eerste persoon die in de hut verbleef sinds het begin van de winter in de eerste week van juni.

De nabije rivier maakte het mogelijk om mijn waterzakken te vullen en vlak na zonsondergang ben ik mijn slaapzak in gegaan: ik wilde de volgende ochtend vroeg vertrekken.

Terugtocht via Edwards Flat

Mijn wekker trok me uit mijn slaap op het moment van de eerste stralen licht van de dageraad. Ik nam snel een ontbijt en verzamelde mijn spullen. Mijn schoenen en sokken waren nog steeds aan de natte kant maar dat maakte niks uit: ze zouden binnenkort toch weer nat worden. Rond de (theoretische) tijd van zonsopgang ging ik weer op pad. De lucht was net een wit plafond van wolken met een beetje regen elke tien minuten. Ook al was de wind niet zo sterk als de dag er voor zou hij mij gedurende de hele terugtocht gezelschap houden. Ik volgde de zelfde (natte) weg terug door Edwards Valley richting het oosten tot boven aan Peters Pass. Hier besloot ik om niet Peters Valley in te gaan maar recht door te gaan naar het oosten tot aan Tophouse Road bij Edwards Flat. Tophouse Road bracht me van daar naar het zuiden tot aan St. James Homestead en het laatste gedeelte van mijn terugreis naar Hanmer Springs.

Bij mijn aankomst bij Scotties Hut en op mijn weg terug heb ik wat foto's genomen.

Verwegistan

Onderweg tussen Hanmer Springs en St.James Homestead ben ik ingehaald door twee fietsers en twee auto's. Onderweg tussen St.James Homestead en Hanmer Springs ben ik ingehaald door twee auto's. Tussen het moment dat ik Peters Valley ben in getrokken en mijn terugkomst bij St.James Homestead ben ik geen enkel mens tegengekomen. Waar het hier om gaat is: je hebt echt een raar ik-ben-verloren-in-de-wildernis gevoel. Iemand stelde mij de vraag of ik me niet eenzaam of afgesloten voelde ten midden van de wilde natuur. Mijn antwoord was: "Aan de ene kant voel je je echt klein, maar dan ook echt kabouter klein, maar aan de andere kant heb je ook een extreem sterk gevoel van macht en vrijheid : je staat daar in je eentje ten midden van al die natuur en je hebt de mogelijkheid om te doen wat je wilt en te lopen in de richting die je kiest."

Lang verloren, maar niet vergeten

Oef. Het is al weer een tijd geleden dat ik mijn vorige bericht voor deze pagina heb geschreven. Er zijn in de tussentijd heel wat dingen gebeurd (of misschien niet zo veel) en ik ben vrij druk geweest met mijn draai vinden in dit "nieuwe" leven in Hanmer Springs. In ieder geval zullen de frequetere berichten weer hervatten en ik zal proberen om het achterstandige nieuws van de afgelopen maand weer in te lopen.

Robbie's

Natuurlijk is een flink gedeelte van de afgelopen maand opgegaan in mijn werk bij Robbie's Bar & Bistro. Ik heb heel wat dingen moeten leren over hoe alles bij hun moeten worden gedaan en over hoe een restaurant in Nieuw-Zeeland in elkaar zit. Het is op dit moment winterseizoen hier en het is dus niet erg druk door de week, het weekend is echter heel anders omdat Hanmer Springs de plek bij uitstek is voor menig Cantabrian voor een paar rustige dagen uit huis. Het personeel bestaat uit vier mensen in de keuken en vier mensen in de bediening en ze werken allemaal op een zaterdag avond. Je zult nog wel wat meer kennis met ze maken in de komende berichten.

In de bediening werk ik vaak in de avond, vanaf 17:00 en tot sluitingstijd wat meestal rond 22:00 of later is. Er is eigenlijk geen vaste sluitingstijd en het moment hangt af van de hoeveelheid klanten die we hebben. Normaliter is etenstijd voor de meeste mensen ergens tussen 17:30 en 20:30 en dit is wat ook in andere gedeeltes van Nieuw-Zeeland heb kunnen zien. Als de laatste klanten zijn vertrokken moeten we nog wel schoonmaken en dat kan nog wel een uur duren na een drukke avond.

Regen, regen, regen en... regen

Tijdens de laatste drie weken van augustus is er amper een dag voorbij gegaan zonder minstens een paar regendruppels. Dit betekende dat ik de meeste tijd binnen zat met een stapel leesvoer. Ik verbleef in dezelfde jeugdherberg als waar ik ook sliep tijdens mijn eerste paar dagen in Hanmer Springs: Le Gite Backpackers. Alhoewel deze naam erg Frans klinkt is de eigenaar een Nederlander. Nogmaals, vanwege het winterseizoen, was het erg rustig en er zijn een paar dagen geweest dat ik de enige persoon in het huis was. Ik heb goed kennis kunnen maken met de eigenaar en we hebben sindsdien dan ook al een paar biertjes gedeelt bij hem thuis of in een van de kroegen van het dorp.

Meer verhalen in mijn volgende bericht. Tot de volgende keer!

Tekapo & Wanaka

Vanuit Christchurch ben ik vertrokken richting het westen. Het was een regenachtige dag et het landschap waar ik door reed was dan ook een schakering van verschillende tinten grijs: mistig en spookachtig. Die dag bracht me tot aan Lake Tekapo. Ondere betere weersomstandigheden staat dit meer bekend om zijn speciale blauwe kleur, maar helaas, het weer zat niet mee. Ik werd de volgende ochtend wakker met een zacht pak sneeuw op de auto en over de hele omgeving. Nog steeds achtervolgd door sneeuw en regen ben ik doorgereden naar Wanaka waar het weer eindelijk wat beter werd. De stad ligt op de oevers van het gelijknamige meer en wordt omringd door een aantal van Nieuw-Zeeland's mooiste berglandschappen. De cafés en bars in de stad straalden een gezellige sfeer uit met een drukke wintermenigte. Dit bracht me tot de beslissing om er voor een extra nacht te blijven slapen om de plaatselijke klimmuur en wandelpaden te benutten voor wat lichaamsoefening. De camping waar ik verbleef, was verreweg de beste die ik ben tegengekomen tijdens mijn reis: sauna & spa en een fijne keuken en gezamenlijk verblijf. Na deze korte rustpauze ben ik doorgegaan naar Westland en het laatste gedeelte van mijn reis.

Westcoast

De route van Wanaka naar mijn volgende stop in Fox Glacier bracht me langs adembenemende landschappen. Ik moet hier bij zeggen dat, hoewel ik het vaak heb over de mooie uitzichten, deze met kop en schouders boven de anderen uitstaken. Terwijl ik in een meer- en berggebied ben begonnen, belande ik daarna te midden van dennenbossen bossen die overgingen in tropisch regenwoud dat dan weer eindigde in witte zandstranden, voordat ze me terugbrachten in gletsjerlandschap, waar de palmbomen nog steeds zichtbaar waren. Ik ben meerdere keren gestopt om wat foto's te maken.

In het kleine dorp Fox Glacier constateerde ik dat de camping duurder was dan het verblijf in de jeugdherberg; ik heb dus twee nachten in die laatste geboekt. Maar ja, wat moet je nou doen als je een hele dag voor je hebt in een klein dorp met een gigantisch grote gletsjer op korte afstand? Een begeleide wandeling rondom de gletsjer? Welnee... veel te makkelijk! Je moet een dagje gaan ijsklimmen op de top van de gletsjer! Dit betekende vroeg opstaan om alle uitrusting op te halen bij het gebouw van de gidsen, voordat we ons op het ijs zelf begaven met stijgijzers en pikkels. Na een paar oefeningen wat betreft het gebruik van de stijgijzers waren we gereed om aan het echte werk te beginnen. We dachten dat de dag voorbij was toen we een bijna verticale beklimming van 25 meter achter de rug hadden, maar nee hoor. De gidsen namen ons daarna namelijk nog mee naar één van de grotere séracs in de buurt van de voet van de gletsjer. Daar werden we dan door middel van een touw naar beneden gelaten tot op het rotsbed onder de gletsjer zelf, waarna we zelf weer naar boven moesten klimmen. Dit hield ook in dat we een stukje overhangende muur moesten passeren, wat de laatste toets van de dag was. In de loop van de avond heb ik de kans gehad om nog wat andere reizigers te leren kennen in de herberg.

Toen ik op donderdag in Fox Glacier aankwam wist ik al dat ik op zaterdag richting Greymouth zou vertrekken en ik had daarom een berichtje in de keuken achtergelaten voor andere reizigers die mee wilden liften. Ik kreeg twee reacties en ontmoette zo Pauline en Yussef, die allebei op zichzelf aan het rondreizen waren. Het was wel een aparte situatie omdat we met ons drieën zes nationaliteiten in de auto hadden, Brits / Iers (Pauline), Syrisch / Duits (Yussef) en Nederlands / Frans (ik), en we zijn dan ook een tijd bezig geweest met het praten over de verschillende ervaringen die we hiermee hadden opgedaan. We besloten om die nacht samen te verblijven in dezelfde herberg in Greymouth. Pauline was op weg naar Wellington, ik naar Christchurch en Yussef had geen vast plan. Zondag had ieder verschillende activiteiten gepland en de mijne betekende dat ik eerst 30 kilometer naar het noorden, naar Barrytown moest rijden. Daar kreeg ik de kans om mijn eigen mes met de hand te maken. Een heel leuk iets om te doen, vooral omdat ik de enige klant van de dag was waardoor het eigenlijk een privé-les werd: hartelijke dank aan Robin en Steve voor dit geweldige moment en de leuke souvenir! Aan het einde van de middag gingen we weer met z'n drieën via de Lewis Pass op pad naar het oosten. De vorige avond hadden we na lang beraad besloten om samen verder te reizen naar Hanmer Springs.

Hanmer Springs

Het kleine dorp van Hanmer Springs is tevens ook de grootste spa van Nieuw-Zeeland, maar op de eerste dag koos ik ervoor om op zoek te gaan naar een wijnproeverij. Dit gaf me ook de mogelijkheid om Pauline af te zetten bij een bushalte, zodat zij haar reis richting Picton en Wellington kon vervolgen. Ik heb ontdekt dat, hoewel Nieuw-Zeeland niet een land is van vele goede wijnen, er toch zeker een paar de moeite waard zijn. De dag daarna ben ik de hete baden en sauna's van Hanmer Springs ingedoken voor een extra dosis ontspanning, terwijl Yussef naar Christchurch is afgereisd. Toen brak op woensdag de laatste dag van mijn tocht aan. Het regende al sinds de voorgaande avond en er waren geen andere binnenactiviteiten. Omdat ik goed gehumeurd was, heb ik er gebruik van gemaakt om bij de plaatselijke bars en cafés langs te gaan ... opzoek naar een baan. Naast het regenachtige karakter van de dag bleek het ook een dag met enig geluk te zijn omdat ik een sollicitatie gesprek kreeg en een proef nog dezelfde avond. Een succesvolle proef en ik heb dus nu werk in de bediening bij Robbie's. Op donderdag ben ik nog even snel heen en weer gegaan naar Christchurch (of Chch zoals ze het hier schrijven) om mijn huurauto af te leveren, voordat ik op vrijdag in Hanmer Springs aan mijn nieuwe "carriere" ben begonnen!

Een leven op de weg

Na een korte vlucht naar Queenstown (die wat vertraging ondervond door een paar problemen met het vliegtuig) en een adembenemende landing tussen de bergen was het tijd om de auto op te halen en op weg te gaan. Met de ervaring van de afgelopen negen dagen kan ik nu rustig zeggen dat de auto zelf echt leuk en prettig is met genoeg plaats om te rijden, te zitten of te slapen. Aan alles is gedacht en alles is precies ontworpen om zo weinig mogelijk plaats in te nemen.

Fjördland

Mijn eerste stop, zoals dat te zien is op de kaart van mijn vorige bericht, was bij de Mavora Lakes. De laatste 35 kilometer gingen over een onverharde weg, mijn eerste kennismaking met het ruige Nieuw-Zeeland. Door de vertraging bij het vertrek vanuit Queenstown kwam ik daar aan ruimschoots na zonsondergang, die op dit moment rond 17:30 plaatsvind. Dus heb ik de auto geparkeerd ergens bij de waterkant, heb wat eten klaar gemaakt en ben toen vroeg naar bed gegaan. Toen ik 's morgen wakker werd waren alle ramen bevroren... aan de binnenkant omdat de temperatuur 's nachts is gedaald naar de 3 à 4°C. Ik ben dan ook zeer blij met het dubbele dekbed!

Na het ontbijt ben ik op pad gegaan voor een wandeling in de omgeving van de meren en ik heb de eerste serie foto's kunnen maken. Het Mavora North Lake is in het verleden gekozen als één van de locaties voor de eerste en de tweede Lord of the Ring films en het was zeer grappig om bepaalde beelden te herkennen. Maar in het begin van de middag was het alweer tijd om verder te gaan naar de volgende bestemming: de weg ten noorden van Te Anau richting Milford Sound. De reis daarheen bood regelmatig een spectaculair uitzicht en ik ben uiteindelijk bij Deer Flat Camping Ground gestopt vlak voor zondersondergang. Net als de nacht ervoor had ik de hele plek voor mezelf: het aantal kampeerders in de winter ligt zeker in de buurt van nul. De omgeving had echter niet veel te bieden voor korte wandelingen en ik heb dus vroeg mijn spullen bij elkaar gepakt en ben terug gereden naar Te Anau naar een warme douche in één van de lokale gebouwen voor kampeerders (Een mooi systeem dat in veel dorpen en steden te vinden is). Ik heb mijn weg vervolgd richting het zuiden en ben langs Manapouri en het meer met de zelfde naam gereden om bij de plek te komen waar ik gepland had te kamperen voor die nacht. Raad eens? De plek bestond niet meer. Ik ben uiteindelijk gestopt in een dorpje verderop met een goede parkeerplaats voor de nacht.

De Catlins

De volgende etappe van mijn reis leidde me langs de zuidelijk kust van Nieuw-Zeeland. Ik heb dus een mooi uitzicht op de oceaan gehad, ik heb Invercargill kunnen bezoeken en het ruigere gedeelte van de Catlins en ben geëindigd in Dunedin. Een overzicht van de reis in foto's is hier te vinden. De hele tocht nam meer dan drie dagen in beslag.

De eerste dag bracht me aan de zuidelijke stranden, Invercargill en eindigde bij Curio Bay. Deze specifieke baai is wereldwijd bekend om zijn kolonie Geel-geoogde Pinguïns, een bijna uitgestorven soort, maar ook om zijn stenen bos uit het Jura-tijdperk dat uniek is. Net voor zonsondergang heb ik een persoonlijke ontmoeting met de pinguïns kunnen hebben maar door het hoge tij was het niet mogelijk om een goed beeld van het 180 miljoen jaar oude bos te krijgen. De volgende ochtend was het echter laag tij en kon ik dus op het rotsstrand in het midden van het bos spelen alsof het mijn eigen achtertuin was. Rond het middaguur maakte ik nogmaals gebruik van het lage tij om een twee uur durende strandwandeling te maken in het aanliggende Porpoise Bay. Daarna was het opnieuw tijd om op weg te gaan!

Na een kort stukje rijden ben ik in Purakaunui Bay aangekomen dat een stuk verder van de hoofdweg af ligt dan Curio Bay. Ik was echter niet de enige die in de buurt was. Een Canadees stel stond op het punt te vertrekken toen ik aankwam maar ze hadden een lekke band gekregen. Omdat het reservewiel niet goed paste heb ik aangeboden om ze naar het dichtstbijzijnde dorp te brengen om het te laten repareren: een goede mogelijkheid om andere reizigers te ontmoeten. Het bleek dat zij ook van de avontuurlijke soort waren, want ze zijn zelf allebei gids voor het noordpool gebied (Ellesmere Island). Omdat de reparatie niet zo liep als gehoopt hebben we de avond met elkaar doorgebracht net als de volgende ochtend met een korte wandeling over het strand om de zeehondjes en zeeleeuwen te observeren die we de avond ervoor al van veraf hadden gezien. Na gedag zeggen en het uitwisselen van adressen ben ik op weg gegaan naar Dunedin waar ik uiteindelijk ben beland op het Otago Peninsula in Portobello.

Central Otago & Canterbury

Door wat tijd te nemen voor het opladen van mijn batterijen (dat wil zeggen die van mijn computer en mijn mobiele telefoon) had ik gehoopt nog wat te kunnen genieten van Dunedin maar het is me gebleken dat er niet echt zoveel activiteiten zijn als ik had gehoopt. Ik heb niet verder gewacht tot er iets naar voren kwam en ik heb besloten om gewoon de weg naar het noorden te nemen om wat beter kennis te kunnen maken met de Central Otago regio. Zoals deze foto's laten zien was dat een goede beslissing. Door van de hoofdweg af te blijven en wat onverharde secondaire weggetjes te nemen heb ik een paar zeer mooie plaatjes kunnen maken.

Een dag later ben ik in Methven aangekomen, ongeveer 200 kilometer ten noorden van Dunedin en ten westen van Christchurch. Dit dorp is eigenlijk op wintersport gericht met de Mt.Hutt en Mt.Sumers skigebieden die direct in de buurt liggen. Ik ben echter niet voor de sneeuw gekomen en dus heb ik vrijdag (27 juli) een rondleiding genomen naar een van de meeste spectaculaire film locaties ooit (ook gebruikt in de Lord of the Rings): Mt.Sunday. Deze locatie ligt aan het eind van ongeveer 40 kilometer onverharde weg en het uitzicht was zo mooi dat alleen de foto's kunnen proberen om het te beschrijven. In de avond heb ik weer gekampeerd in Methven. Zaterdag heeft niks speciaals opgeleverd omdat de dag grotendeels aan reizen is opgegaan maar ik ben wel in Christchurch gestopt om iemand te ontmoeten die naar de zelfde school is gegaan als ik in Dieulefit, Frankrijk. Om die nacht te kunnen slapen ben ik een stukje de stad uitgegaan en heb de auto geparkeerd langs de kant van een bosweggetje.

Zoals je ook zou kunnen lezen aan het einde van een tekenfilmpje, zeg ik nu: "That's All Folks!", tot het volgende bericht.

Zoals ik had beloofd aan het einde van mijn vorige bericht zou ik een nieuw artikel schrijven op het moment dat ik Christchurch en omgeving heb kunnen bezoeken. Opnieuw is dit een vrij drukke week geweest, niet altijd om de goede redenen helaas.

Dus, Christchurch. Voor sommigen die niet wisten, Christchurch is het slachtoffer geweest van meerdere aardbevingen sinds 2010. Deze bevingen hebben het grootste gedeelte van het stadscentrum zwaar beschadigd met daarbij, helaas, ook de kathedraal. Op dit moment zijn de sloop- en reparatiewerkzaamheden in volle gang, maar er zullen zeker nog meerdere jaren nodig zijn voor de herbouw. Als gevolg hiervan is Christchurch een zeer rustige stad, soms zelfs een beetje spookachtig. Ik zal niet verder gaan met een gedetailleerde beschrijving maar om een indruk te geven van wat de gevolgen zijn van de aardbevingen heb ik wat foto's gemaakt.

Om tot de activiteiten van de week te kunnen komen moest ik eerst van mijn verkoudheid herstellen. Dit duurde tot en met vrijdag. Tussendoor ben ik in de jeugdherberg gebleven en heb ik wat boodschappen voor de week gedaan. Ik ben ook begonnen met het plannen van mijn volgende stappen na Christchurch. Omdat het zoeken naar werk tot nu toe niet veel heeft opgeleverd heb ik besloten om drie weken echt vakantie te nemen, meer details zullen volgen. Eenmaal de verkoudheid opzij gezet, ben ik op zaterdag naar de "dit-mag-je-niet-missen" hoofd-attractie van Christchurch geweest: het Antarctica centrum. Wat? Ken je het niet eens? Je zou je moeten schamen!... Eh, dat nu gezegd, ikzelf kende het ook niet voordat ik hier naar toe kwam. Het feit blijft dat het vliegveld van Christchurch ook de basis is voor de gezamenlijk missie van de Verenigde Staten en Nieuw-Zeeland voor het verkennen van en het wetenschappelijk onderzoek op de zuidpool. Bijna 70% van alle logistieke ondersteuning met als eindbestemming de zuidpool komt hier langs. Ik heb van het moment gebruik gemaakt om een rondje te maken in een Hagglund verkennings voertuig en voor een ontmoeting met de plaatselijke groep blauwe pinguïns.

Op zondag ben ik voor een trainings-sessie naar het Adrenalin Forest gegaan. Op het menu stondenboom klimmen, touwen, Tarzan sprongen, kabel-baantjes en allemaal andere gekke stunts. Na al dat geklim was maandag een rustdag met nog meer planning van mijn drie weken vakantie en op dinsdag ben ik door Christchurch gelopen voor wat foto's.

Road-trip

Om drie weken vakantie door te komen heb ik besloten om een auto/camper te huren en het Zuideiland te gaan doorkruisen. Ik huur een voertuig van Spaceships, een concept waarvan ik nog niks heb gezien in Europa (ook al is het bedrijf ook actief in Engeland).
Agrandir le plan Rechts van deze tekst zou je een kaart moeten kunnen zien van de tocht die ik ga maken. Hij begint in Queenstown (en niet in Christchurch, vraag me niet waarom...) en eindigt in Christchurch 22 dagen later. In het geval dat er een probleem is met je web-browser of met de manier waarop de pagina wordt weergegeven is hier een link naar dezelfde kaart.

Tijdens de reis zal ik zoveel mogelijk foto's maken als nodig is om jullie dezelfde uitzichten te geven die ik voor mijn ogen zal hebben. Natuurlijk zal ik niet evenveel updates kunnen maken als de rest van de tijd, maar aan het einde krijgen jullie alle foto's. ;-) Ik zal ook onderweg wat bijzondere plekken bezoeken.

De laatste drie dagen ben ik zeer actief geweest. Op maandag ben ik kriskras door Auckland heen gegaan. In de middag heb ik besloten om eerder naar Christchurch te gaan dan ik had gepland. Dat betekende dus: het boeken van de reis en van het regelen verblijf ter plekke. Het organiseren van reisjes op het laatste moment behoort beslist tot mijn favoriete activiteiten. ;-)

Het resultaat van dit alles was dat ik op dinsdag ochtend om 9:15 op een InterCity-bus ben gestapt en om 20:35 ben aangekomen in Wellington. Het openbaar vervoer in Nieuw Zeeland, met als uitzondering van het vliegtuig, werkt beslist langzamer dan in Europa. Daardoor echter en omdat ik de tijd heb genomen voor de reis heb ik de kans gehad om enkele spectaculaire uitzichten te zien. Het hoogte punt was beslist Mt. Tongariro aan de voet waarvan ik ben langs gekomen. Voor diegenen die het niet weten: deze berg, met het duidelijk herkenbare uiterlijk van een vulkaan, is gebruikt als Mt. Doom in de Lord of the Rings films. Nu was hij helemaal bedekt met sneeuw en de skistations waren niet ver weg op andere bergen. Ik heb heftig geprobeerd om wat foto's te maken vanuit de bus maar dat heeft niet het succes gehad waarop had gehoopt. Geen foto's dus mensen! Maar wees gerust: ik zal nog zeker terugkomen naar deze regio voor wat meer lokale reizen.

Na een korte en niet-zo-uitrustende nacht (ik heb sinds maandagochtend een flinke kou te pakken) in de Wellington YHA jeugdherberg ben ik aan boord gegaan van de InterIslander Ferry service die van Wellington naar Picton vaart op het Zuideiland. Ik schrijf dit bericht vanuit een stoel voor op het schip met een geweldig uitzicht op de bergen van het Zuideiland (Ja! Foto's zijn hier te vinden, dit keer met commentaar (in het Engels)). Eenmaal in Picton neem ik een bus die me tegen de avond in Christchurch doet aankomen, net op tijd voor het avondeten.

Het volgende bericht komt als ik Christchurch een beetje heb kunnen verkennen. Tot dan!

Tijd voor een samenvatting van mijn eerste week aan de andere kant van de wereld. Het is vol geweest met indrukken en nieuwe ervaringen, zowel positief als negatief. Ik zal proberen om zo compleet als mogelijk te zijn maar zoals altijd zijn zulke dingen gevoelig voor de gebruikelijke menselijke subjectiviteit.

Woensdag

De informatiesessie die werd gegeven door het plaatselijke kantoor van Work'n Holiday was zeer uitgebreid. Van het soort dat je alleen maar meer zin in het avontuur geeft en hij heeft dan ook de hele ochtend in beslag genomen. Ze hebben me alles verteld over het land van de Kiwi's en de dingen die je beslist moet doen tijdens je bezoek. Ook hebben ze wat praktische ideeën gegeven over hoe mijn reis te organiseren. De middag is daarna gevuld met een tweede sessie over het vinden van werk en de specificieke aspecten daarvan in Nieuw Zeeland. Eén ding dat me wel erg heeft beziggehouden is de zeer nadrukkelijke aanwezigheid van de Duitse gemeenschap. Tot nu toe ben ik de enige 'Frenchy' met uitzondering van één van de medewerkers van het kantoor. In de avond ben ik naar de haven gewandeld na de vroege zonsondergang (vergeet niet dat het hier winter is).

Donderdag

Donderdag ben ik begonnen met het zoeken naar een baan. Dit betekende als eerste het aanpassen van mijn CV aan de lokale standaarden en gebruiken, me inschrijven op een paar gespecialiseerde websites en het kijken naar een paar werk-aanbod borden. Ik zou graag in de horeca en hotel branche willen werken en ik ben daarom in de middag van hotel naar hotel gegaan om mijn CV af te geven en formulieren in te vullen. Nogmaals heeft het feit om alleen maar Duits te horen, hetzij in de jeugdherberg of bij het kantoor, me het gevoel gegeven dat ik in Berlijn ben geland en niet in Auckland. Dat is het enige negatieve punt tot nu aan toe. In de avond ben ik meegegaan met een zogenaamde 'pub crawl' om uit te vinden hoe het lokale nachtleven is. Dat heeft me voor het eerst de mogelijkheid gegeven om wat mensen te ontmoeten, voor het merendeel backpackers zoals ik, van over de hele wereld. Nog steeds geen 'Frenchies' maar wel twee Nederlandse studenten.

Vrijdag

Op vrijdag heb ik nog wat sollicitaties opgestuurd via internet. Deze keer heb ik me gericht op de regio rond Christchurch in plaats van op Auckland. Ik zou graag de stad verlaten en wat meer van het Zuideiland en het platteland willen zien. Dit betekent zeker niet dat Auckland geen leuke stad is, integendeel. Maar tja, het is geen grote stad in de zin moet het opleven naar de bijbehorende internationale verwachtingen. Ik ben daarnaast vroeg naar bed gegaan want het lijkt er op dat de jetlag me eindelijk heeft ingehaald.

Zaterdag

Mijn eerste weekend in Nieuw Zeeland! Eerlijk gezegd ben ik niet direct richting avontuur gegaan want ik ben de hele dag in de stad gebleven. Ik heb zo wat tijd genomen om te ontdekken hoe Auckland er uitziet zodra je het centrum uitgaat. Jammer genoeg heb ik geen foto's genomen want je kan heel goed zien en merken dat de stad is gebouwd bovenop een gigantisch vulkanisch veld met allemaal "heuvels" die eigenlijk de toppen zijn van de vulkanen. In de avond ben ik in de jeugdherberg gebleven, met een groep mensen die een internationale maaltijd hadden voorbereid met gerechten uit verschillende landen.

En raad eens? Eindelijk een 'Frenchy' die wat crêpes had gemaakt als dessert! Het lijkt misschien een beetje raar maar je voelt je wel een stuk minder eenzaam als je iemand ontmoet die uit het zelfde land komt als jij, des te meer als iedereen je van begin af aan vertelt dat er overal in Auckland Franse mensen zijn. Ik heb ook een Schotse jongen en een Nederlands-Amerikaans meisje ontmoet (nou met een 100% Nederlands karakter, 0% Amerikaans) met wie ik de avond heb doorgebracht. Een zeer leuke ervaring omdat zij beiden al heel wat hebben rond gereisd in dit gedeelte van de wereld en in het leven in het algemeen.

Zondag

Vanochtend ben ik dit bericht aan het schrijven al zittend op één van de banken in de haven (36°50'24" Zuid, 174°46'7" Oost). De zon schijnt volop en de lucht is zo blauw als je het maar kunt wensen. Ik heb besloten om eindelijk wat foto's te maken (Link naar de fotos). Tot de volgende keer voor meer Kiwi-nieuws!

Minder dan 24 uur later en ik zit nu al in hartje Auckland te wachten op een informatiesessie. Het laatste deel van de reis is rustig verlopen. De beroemde (of beruchte) Nieuw-Zeelandse douane en z'n biologische controle was uiteindelijk niet zo erg en ik was er al in een paar minuten door heen. Eenmaal aangekomen in de jeugd-herberg (Geweldig!) kon ik naar de kamer die ik deel met twee Duitsers. Zij zijn beide aan het eind van hun vakantie dus dat was een prettige maar korte ontmoeting.

Ik stap uit het vliegtuig van de eerste vlucht na een landing op de luchthaven van Kuala Lumpur in Maleisië. Ook al is het dan amper één uur 's nachts in Frankrijk hier is het net 7 uur 's ochtends. Uw missie, indien U die aanneemt, is om een ontbijtje te vinden. Onze agenten ter plekke geven aan dat de lokale bevolking er van houdt om curry bij z'n ontbijt te nemen. Alle extra informatie op dit gebied zou van zeer grote waarde zijn voor ons bureau.

Volgende stop Auckland en een tweede 12 uur durende vlucht!

Nog een paar dagen te gaan voor de start van de reis en de vloer van mijn appartement is bezaaid met kledingstukken, tassen en andere reis accessoires. Komende zondag neem ik de trein richting het vliegveld. Mijn vlucht staat gepland voor 12:00 's middags op maandag. Ik vlieg met Malaysia Airlines van Roissy - Charles de Gaulle naar Kuala Lumpur, een vlucht van 11 uur en 30 minuten. Na een tussenstop van 2 1/2 uur brengt het tweede deel van mijn reis me naar Auckland International in ongeveer 12 uur. Na dus een totaal van 26 uur reizen zal ik meer dan blij zijn om een pendelbusje te nemen dat me naar de jeugdherberg brengt waar een bed op me staat te wachten voor de komende drie dagen.

Ik weet nog niet echt wat me te wachten staat tijdens de informatiesessies waar ik aan zal mee doe in de eerste dagen. Waarschijnlijk een hoop informatie over de arbeidsmarkt in Nieuw-Zeeland, hoe je een bankrekening moet openen en een belasting-nummer moet aanvragen. Het vinden van werk zal voor mij de hoogste prioriteit hebben.

Wat de realiteit van zaken dan ook zal zijn het zal in ieder geval een interessante belevenis worden. De volgende keer dat ik wat zal schrijven op dit blog zal dat gebeuren vanaf de andere kant van de wereld, Auckland of misschien Kuala Lumpur.